مجلۀ تجربه در سی‌امین شماره‌اش که به‌تازگی منتشرشده پرونده‌ای درباره دورهمی‌های غیر رسمی اهالی فرهنگ و هنر منتشر کرده است که در آن مروری بر چندوچون دورهمی‌ها و گعده‌های اهلِ ادب و فرهنگ در یک صدسالِ اخیر شده است. در این ویژه‌نامه که دبیر آن حمیدرضا محمدی است، دربارۀ این دورهمی‌ها مقاله‌هایی از علی‌اشرف صادقی، سیدفتح‌الله مجتبائی، شاهین آریامنش، محمد صادقی، سیدعلی آل‌داوود، غلا محسین زرگری‌نژاد، مجتبا نریمان، مهدی محقق، محمدجعفر یاحقی، فریبا افتخار، محمدجواد کسائی، شیرین عاصمی، مجید بجنوردی، مهدی حجت، اکبر ایرانی، گلی امامی و … منتشر شده است. در زیر یادداشت شاهین آریامنش را با نام ادیبِ ادب ایران می‌خوانید:

ادیب برومند بیش از هر چیز شاعر نام‌آشنای ایران است. شاعری که بر این باور بود شعر باید با بیان احساس خیال شنونده را به زوایای اموری بکشاند که موجب تحریک احساسات و تلطیف عواطف او گردد و به وی درس دلدادگی به حقایق و نیکویی‌ها بدهد، ازهمین‌رو شعرش درسی بود برای دلدادگان راستین این سرزمینِ شعردوست. ادیب برومند از همان هنگام جوانی با سرودن شعرهای نغز و پرمغز، پا در جرگۀ شاعران میهنی نهاد چنانکه یکی از شعرهای میهنی‌اش را برای ملک الشعرای بهار فرستاد و آن شعر در روزنامه نوبهار چاپ شد و نامه‌ای نیز از محمدتقی بهار به دست ادیب برومند رسید که به شرط آنکه برای بالیدن سطح شعر و پیشرفت در سرودن اشعار استوار دیوان شعرای پیشین را بخوانی، سرآمد شعرسرایی خواهی شد. او که نزد استادانی چون جلال‌الدین همایی و ابراهیم پورداود مباحث ادبی آموخته بود و با تشویق‌های ملک ‌الشعرای بهار و دیگر استادان زبان و ادب فارسی، دلبستگی بیشتری به غزل‌سرایی و قصیده‌سرایی پیدا کرده بود، با الگوپذیری و پیروی از محمدتقی بهار به سرودن قصیده‌هایی سخته و پخته به سبک خراسانی با رنگ و لعاب اجتماعی و سیاسی روی آورد و آرمان‌های میهنی خویش را در این سبک شعری پدید آورد و خود از سرآمدان شعر و ادب فارسی شد، نیک می‌دانست که دلبستگان و دلدادگانِ فرهنگ و ادب ایران را با تشویق می‌توان به پیش برد تا شاید روزی روزگاری در این عرصه خوش بدرخشند و درخت تنومند ادب فارسی را بیش از پیش تنومند و استوار کنند، ازهمین‌رو شب‌های شعری را سامان می‌داد تا دوستداران شعر و ادب فارسی و شاعران جوانی که قریحۀ نیک و نغزی در سرودن شعر دارند، در این شب‌ها برانگیخته و تشویق شوند تا بلکه هر یک در آینده، درخت تناور زبان و ادب فارسی را با شعرهای ارزنده جانی تازه بخشند. شب‌های شعر او، شب‌های پرباری بود، لبریز بود از شعرهای آهنگین و چامه‌های شورانگیز و نواهای شورآفرین. پژواک رسا و طنین دل‌انگیز و ترنم گرم شاعران جوان در آن شب‌های شعر، نویدبخش برآمدن شاعرانی است با شعرهای ناب در آینده و زبان و ادب و فرهنگ این مرزوبوم.