محمود فاضلی بیرجندی

سال ۱۳۳۸ در روز ۱۷ خرداد تندیس فردوسی در میدان فردوسی تهران برجا زده شد.
این تندیس را ابوالحسن صدیقی مجسمه‌ساز زبردست ایرانی از سنگ مرمر ساخت. اوايل سال ۱۳۳۸ آماده شد و در این روز در میدانی نصب شد که نام میدان فردوسی گرفت.
در پايين پای اين تندیس، پيکر کودکی برهنه است که گمان می رود «زال» باشد. رای سازنده تندیس در باره این کودک در جایی دیده نشده است.

تندیسی که استاد صدیقی ساخت چنان به بروبالا و به چهره دلنشین بود که در خیال آن بر جان همگان نشست و زان پس هر کس که خواست نقشی از سیمای فردوسی بزند همین بروبالا و همین چهره را از نو کشید.

امسال ۶۳ سال شده که این تندیس شکوهمند با خاطره های هر کس از ساکنان پایتخت تا رهگذران و مسافران درآمیخته است.

نقل است که در نخستین ساعات پس از فروپاشی حکومت پهلوی کسانی به این تندیس تاختند و سرش را کندند. اما سر پس از واکنش مردم به پیکره بازگردانده شد.
در زمان دولت احمدی نژاد هم کسانی هوای آن کردند تا این تندیس را به بهانه جلوگیری از فرسایش، به موزه ای ببرند. شادا که نتوانستند این رای خویش را پیاده کنند و این تندیس برجای ماند.
پس از آن هم خبرهایی بود که تندیس را قالب گیری کرده اند تا اصل آن را به موزه ببرند و پیکره ای مصنوعی بر جای آن بگذارند. شادا این رای هم تاکنون به اجرا درنیامده است. آزموده ایم که هر گاه از این کارهای شبه دلسوزی شده، نیرنگی در کار آمده است. بدین روی بهتر است تا این تندیس گرامی همچنان بر جای بماند.

فردوسی در این روزگار پربلا هم همان نقش را دارد که هزار سال پیش در میانه ستمکارگی های مهاجمان بیگانه داشت:
به یادمان می آورد که ایرانی هستیم. همه ما ایرانی هستیم.