علیرضا سرداری*: سال تلخ ۱۳۹۹ که رکورد بالاترین آمار درگذشت باستان­ شناسان را به خود اختصاص داد، باز هم در واپسین روزهایش باستان­ شناسی جوان را از ما گرفت. دکتر مهدی کیخایی، استادیار گروه باستان­شناسی دانشگاه آزاد اسلامی دزفول، که در دو سال اخیر با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می­ کرد، سرانجام در ۲۵ اسفند ۱۳۹۹ رخ بر نقاب خاک کشید. او که متولد خطه دلیران سیستان بود، علاقه­­ ای وافر به تاریخ، هویت و گذشته سرزمین خود ایران و سیستان داشت. کارشناسی را در باستان­ شناسی از دانشگاه زاهدان گرفت و کارشناسی ارشد را در دانشگاه آزاد تهران مرکز ادامه داد. پس از آن در سال ۱۳۸۴ به عضویت هیئت علمی گروه باستان­ شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول درآمد و به آموزش دانشجویان زیادی در حوزه باستان­شناسی و تاریخ در دانشگاه دزفول و تهران مرکز پرداخت. مقطع دکتری باستان شناسی نیز در دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران به اتمام رساند.

کیخایی شخصیتی دوست ­داشتنی، صبور و متین داشت. در باستان­ شناسی علاقه­ مند به دوران تاریخی بود و مقالاتی در زمینه تاریخ و باستان­ شناسی جنوب شرق ایران و سیستان به نگارش درآورده است. موضوع رساله­ اش، دهانه غلامان بود که سودای چاپ و انتشار آن را داشت. او علاوه­ بر باستان­ شناسی، گرایشی وافر به مباحث فلسفی و معرفت­ شناسی دانش داشت. در این بین، علاقه­ ای خاص به مارتین هایدگر داشت و آثار او را به­ خوبی می­ فهمید. مقاله­ ای جالب و خواندنی در این خصوص، با عنوان «ابژه باستانی» منتشر کرده و بارها به من می­ گفت که دوست دارد در این مقولات، بیشتر بنویسد.

نگارنده در سال­ های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۸ که در راستای کاوش­ های آموزشی دانشجویان دانشگاه آزاد دزفول، مسئولیت سرپرستی کاوش­ های تپه سنجر خوزستان را برعهده داشتم و همزمان کیخایی، مسئولیت مدیریت گروه باستان­شناسی داشت؛ هرگز تلاش­ ها و اهتمام او را در راه­ اندازی و تداوم این کاوش­ ها و آموزش میدانی دانشجویان فراموش نخواهم کرد. امید است دانشجویانش راه او را ادامه دهند و کارهای منتشر نشده­ اش را به سرانجام رسانند.
با آرزوی صبر زیاد برای خانواده داغدیده اش و دو فرزند نازنینش. یادش گرامی باد.

*عضو هیئت علمی پژوهشکده باستان­شناسی