ویلیام کرمر:کفش‌های پاشنه‌بلند برای نسل‌های متمادی نشانه‌ای از زنانگی و دلبری بوده‌اند، اما در یک دوره زمانی در اروپا داشتن یک جفت کفش پاشنه‌بلند از لوازم ضروری یک مرد به‌شمار می‌رفت.
به سختی می‌شود کفش پاشنه‌بلندی پیدا کرد که راه رفتن با آنها راحت باشد و تقریبا این نظر بین همه پذیرفته شده است که این کفش‌ها برای راه رفتن و پیاده‌روی طراحی نشده‌اند.
الیزابت سمل‌هک، پژوهشگری که کتابی درباره تاریخچه کفش‌های پاشنه‌بلند نوشته و هم‌اکنون به عنوان کارشناس در موزه کفش باتا در تورنتو کار می‌کند، می‌گوید: “کفش‌های پاشنه‌بلند برای چندین قرن در کشورهای شرقی در هنگام سواری پوشیده می‌شدند.”
در ایران یک جنگاور خوب باید در سوارکاری مهارت خوبی می‌داشت؛ سنتی که تا قرن‌ها در فرهنگ جنگاوران ایرانی ادامه داشت.
سمل‌هک می‌گوید: “وقتی یک سرباز روی رکاب اسبش می‌ایستاد، پاشنه‌های کفشش کمک می‌کرد حالتش را حفظ کند و بتواند با تیروکمان هدف‌گیری بهتری داشته باشد.”
اواخر قرن ۱۶ میلادی، شاه عباس (صفوی) که بزرگ‌ترین سواره نظام جهان را داشت، به دنبال ارتباط با حاکمان اروپای غربی و یافتن متحدانی برای مقابله با امپراتوری عثمانی (بزرگ‌ترین دشمن آن زمان شاه عباس) بود.
در سال ۱۵۹۹ میلادی، شاه عباس اولین هیات دیپلماتیک ایران را به اروپا فرستاد.
موجی از علاقه به آنچه ایرانی‌ها با خود داشتند، اروپای غربی را فرا گرفت. اشراف با ذوق و شوق به کفش‌های طرح ایرانی روی آوردند تا به ظاهر خود جلوه‌هایی از مردانگی بدهند و به نظر می‌رسید که فقط کفش‌های پاشنه‌بلند می‌توانند چنین جلوه‌ای را فراهم کنند.
و همین که طبقات پایین‌دست به پوشیدن کفش‌های پاشنه‌دار روی آوردند، اشراف پاشنه‌های کفش‌هایشان را بلندتر کردند.
به این ترتیب بود که کفش پاشنه‌بلند متولد شد.
در خیابان‌های گلی و پرفراز و نشیب قرن ۱۷ میلادی اروپا، کفش‌های طرح جدید ارزش کاربردی چندانی نداشتند. اما مساله، همین بود.
سمل‌هک می‌گوید: “یکی از بهترین راه‌های نشان دادن جایگاه افراد، روش‌های غیرکاربردی نامعمول است.”
او اضافه می‌کند: “طبقات بالادست جامعه همواره از لباس‌ها و پوشش غیرکاربردی، نه چندان راحت و تجملی استفاده کرده‌اند تا جایگاه خاص و ممتاز خود را به رخ بکشند.”
ثبت دیدگاه