به گزارش ایران ورجاوند، دکتر محمود فاضلی بیرجندی در یادداشتی از محمدتقی بهار و ایران دوستی او نوشته است که در ادامه آن را می خوانید:

سال ۱۳۳۰ شاید سالی شگفت بود. در آن سال شماری از سرآمدان فرهنگ ایرانی از دست رفتند. فروردین ماه آن سال صادق هدایت مرگ را برگزیده بود. روز اول اردی بهشت زندگانی محمد تقی بهار به انجام رسید. سپس هم بزرگانی رفتند که دیگر کسی پدید نیامد تا بر جایشان نشیند.
غلام رضا رشید یاسمی استاد برجسته و تاریخ نویس، محمد علی داعی اسلام که فرهنگ نظام را در پنج مجلد نوشته بود، خانم و آقای گوستانیان دو هنرمند ارمنی تئاتر ایران، مفتون همدانی سخنسرا، حسن شهید نورایی دوست و همکار صادق هدایت؛ و نیز تنی چند از نامداران سترگ عرصه سیاست چون محمد تدین، فتح الله پاکروان.
دی ماه آن سال استاد محمد مشکات در مجلس ختم تدین در دانشگاه تهران گفت: من امسال را “سنه تناثرالنجوم” نامیده ام. اینان که رفتند ستارگانی بودند که دیگر طلوع نخواهند کرد.

اما اگر آنان همه ستارگان بودند، بهار خورشیدی بود که بر عرصات سیاست و ادب هر دو تابیده بود و بعید است که هنوز هم ادب پارسی مردی چنو داشته باشد. بهار مردی بود دلبسته ایران. حتی در دوره مریضی که در سویس بستری و از آب و هوای آن اقلیم نزه متنعم بود، “قصیده لزنیه” را به عشق ایران سرود که گواه ایران دوستی از سوز دل است.

چندی پیش از یکی خوشنویس زبده خواهش کردم که بیتی از فردوسی را در ستایش ایران تحریر کند. خواهش مرا با این عذر رد کرد که اگر برای ایران بنویسم دوستانم مرا ریشخند می کنند.

شصت و نه سال بی بهار گذشته تا بدان رسیده ایم که ایران ستایی مایه ریشخند شده است.
خطی که بر دامن صحرای ایران بر جا مانده و جای پای محمد تقی بهار و بقیه ایران دوستان است عزیز باد.