گئو ویدن‌گرن (Geo Widengren) شرق‌شناس، ایران‌شناس و دین‌پژوه، در ۲۴ آوریل سال ۱۹۰۷ در استکلهمِ سوئد زاده شد. پس از خدمت سربازی، در سال ۱۹۲۷ وارد آکادمی نظامی کارلبرگ شد و سپس در استکهلم زیر نظر تور آندرا پژوهشگر سرشناس تاریخ ادیان در زمینۀ تاریخ ادیان و زبان و ادبیات لاتین و زبان‌ها و دین‌های ایرانی و سامی به آموختن پرداخت و توانست در سال ۱۹۳۶ از رسالۀ دکتری‌اش با عنوان «مزامیر سوگواری اکدی و عبری به‌عنوان اسناد دینی» دفاع کند و سپس در دانشگاه اوپسالا به پژوهش و آموزش بپردازد.
او همراه با استیگ ویکاندر از شاگردان هنریک سموئل نوبری (نیبرگ) بود. زمینۀ مطالعاتی ویدن‌گرن پدیدارشناسی دین بود. او که به زبان‌های اوستایی و پهلوی و ارمنی و ترکی و فارسی و سانسکریت و سامی تسلط داشت، این امکان را یافت که با دانشی گسترده بتواند مطالعات جامعی درباره دین‌های این منطقه از جهان انجام دهد. ویدن گرن در دهۀ ۱۹۶۰-۱۹۷۰، رئیس انجمن بین‌المللی تاریخ دین بود.
۶ کتاب او با عنوان‌های مانی و تعلیمات او با ترجمۀ نزهت صفای اصفهانی، هنر مانوی و زرتشتی با ترجمۀ یعقوب آژند، فئودالیسم در ایران باستان با ترجمۀ هوشنگ صادقی، دین‌های ایران باستان با ترجمۀ منوچهر فرهنگ، جهان معنوی ایرانی از آغاز تا اسلام با ترجمۀ محمود کندری و پژوهشی در خرقۀ درویشان و دلق صوفیان با ترجمۀ بهار مختاریان در ایران منتشر شده است. ویدن‌گرن سرانجام در ۲۸ ژانویه ۱۹۹۶ درگذشت.
ثبت دیدگاه