دکتر کریم علیزاده: بیش از یک سده پس از داروین، مشاهدات و مطالعات دو دیرین‌شناس به نام‌های نیلز الدرج (Niles Eldredge) و استیفن جی. گولد (Stephen Jay Gould) روی فسیل‌های باقی مانده از برخی گونه‌های بی‌مهرگان موجب شد که نظریه‌ی جدیدی درباره‌ی سرعت تطور مطرح کنند. تا آن زمان همگان بر این باور بودند که تطور “تدریجی” (gradual) اتفاق می‌افتد. مجموعه‌ی نمونه‌های فسیل بی‌مهرگان که اینان مطالعه کردند حکایت از این می‌کرد که روند تطور الزامن و همیشه تدریجی نبوده است. این دانشمندان بر اساس مطالعات خود نظریه‌ی جدیدی به نام “تطور ناگهانی” یا “نقطه‌ای” (punctuated) را صورتبندی کردند که می‌گفت تطور ممکن است ناگهانی نیز باشد (۱۹۷۲)، بویژه زمانی که از دل انشقاق، گونه‌های جدیدی بوجود می‌آیند. هر چند همه‌ی پژوهشگران و دانشمندان روی سرعت تطور توافق ندارند، ولی فسیل‌های بی‌مهرگان که موجب شکل‌گیری نظریه‌ی تطور ناگهانی شده بود، در اکثر کتاب‌های درسی و مرجع به مدت طولانی به عنوان بهترین مثال برای تطور ناگهانی مورد استفاده قرار گرفته است.
به تازگی طی پژوهش‌هایی، سه پژوهشگر از دانشگاه اسلو (نروژ) متوجه وجود چند ایراد روش‌شناختی و محاسباتی در مطالعات الدرج و گولد شده‌اند. سپس داده‌های اصلی که الدرج و گولد براساس آن نظریه‌ی خود را صورتبندی کرده بودند را نیز دوباره ارزیابی و بررسی کرده‌اند. این سه پژوهشگر نروژی متوجه شده‌اند که وقتی اشتباهات روش‌شناختی را در محاسبات مورد توجه قرار می‌دهند، دیگر هیچگونه شواهدی از تطور ناگهانی دیده نمی‌شود.

نتایج این پژوهش در شماره‌ی ماه گذشته در نشریه‌ی American Naturalist منتشر شده است که از پیوند زیر می‌توانید دریافت کنید.

Revisiting a Landmark Study System: No Evidence for a Punctuated Mode of Evolution in Metrarabdotos
Kjetil Lysne Voje,* Emanuela Di Martino, and Arthur Porto