گاهنگاری نسبی و نتایج به دست آمده از کاوش تپه گردآشوان حوزه سد کانی سیب ،آذربایجان غربی که با هدف نجات بخشی و شناخت وضعیت فرهنگی حوزه زاب دردوره مس و سنگ جدید صورت گرفت نشانگر پیوندهای فرهنگی حوزه زاب با مناطق قفقاز ، آناتولی و بین النهرین است.

به گزارش ایران ورجاوند به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ، مهناز شریفی سرپرست هیئت باستان شناسی ، امروز «شنبه » با اعلام این خبر گفت : تپه گردآشوان در حوزه رودخانه زاب پیرانشهر در آذربایجان غربی واقع شده است.
این باستان شناس وجود رودخانه را یکی از عوامل شکل گیری تپه گردآشوان دانست و تصریح کرد :این تپه در حاشیه  شرقی دشت پیرانشهر  و در جانب شرقی رودخانه لاوین واقع شده و فاصله آن تا بستر رودخانه در ضلع شمالی و غربی حدود ۳۳۰ و ۴۵۰ متراست.
به گفته شریفی، تپه گِردآشوان ؛پشته ای با سطح قاعده  مدور و قطر تقریبی ۵۵ متر ، در حال حاضر در بافت مسکونی روستا قرار گرفته و منازل مسکونی دامنه های آن را احاطه کرده است .
 سرپرست هیئت باستان شناسی افزود: به دلیل نهشت ضخیم مس و سنگ جدید با ارتفاع حدود ۷ متر ،به نظر می رسد گردآشوان به عنوان کلیدی ترین محوطه مس و سنگ جدید در منطقه باشد.
او اظهار داشت :کاوش گردآشوان علاوه بر اهداف نجات بخشی ،با هدف شناخت وضعیت فرهنگی حوزه زاب در دوره مس و سنگ جدید (حسنلو VIII) انجام یافت.
این باستان شناس با اشاره به این نکته که پس از دوره مس و سنگ جدید ،گردآشوان متروک می شود و سپس در اوایل دوره اسلامی، سطح محوطه به عنوان گورستان مورد استفاده قرار می گیرد ،یکی از ویژگیهای دوران مس و سنگ جدید شمال غرب ایران راسفالهای کاهرو  Chaff-Tempered دانست و تصریح کرد:با توجه به تبادلات بین مناطق مرتفع ،دشتها و زمینهای پست به ویژه طی دوره مس وسنگ ،سنت فرهنگی سفالهای کاهرو را در مناطق مختلف شاهد هستیم.
شریفی گفت:گاهنگاری نسبی و نتایج به دست آمده از کاوش، نشانگر پیوندهای فرهنگی حوزه زاب با مناطق قفقاز ، آناتولی و بین النهرین است که به دلیل نزدیکی به حوزه های فرهنگی فوق دارای روابط فرهنگی بوده اند.
او با بیان اینکه در این کاوش سفال پیزدلی و سفالهای کاهرو یا سنت بومی شمال بین النهرین ،به وفور بدست آمد افزود: در این دوره شمال غرب ایران در حوزه گسترش این گونه سفالی قرار داشته و مواد فرهنگی و گاهنگاری آن ، مخصوصاً از نیمه دوم هزاره چهارم (مس وسنگ جدید)  ارتباط و شباهت گسترده ای را با محوطه های بین النهرین شمالی،سوریه و شرق آناتولی به نمایش می گذارد .
وی خاطرنشان ساخت :موقعیت گردآشوان که در مجاورت شمال بین النهرین و شرق آناتولی قرار داشته در وجود سنتهای فرهنگی مشترک نقش به سزایی داشته و ارتباطات فرهنگی شرق آناتولی ،قفقاز جنوبی و شمالغرب ایران در عصر مس وسنگ، محل شکل گیری و رشد فرهنگ سفال کاهرو و سپس فرهنگ کوراارس بوده است.
به گفته شریفی ، این مناطق همواره مرکز تلاقی اقوام مختلف با ساختارهای متفاوت قومی و فرهنگی بوده و بیشتر دسته های مهاجر و یا مهاجمی که طی قرون و اعصار از شرق به غرب رفته اند، از این ناحیه عبور کرده اند.
 او خاطرنشان کرد : پس از دوره مس و سنگ تغییرات بنیادی همزمان در قفقاز جنوبی و سپس آناتولی شرقی و شمال غرب ایران رخ می دهد که نشانگر پایان فرهنگهای سفال کاهرو و آغاز و تبدیل این مناطق به یک الگوی فرهنگی جدید با عنوان سنت فرهنگی کوراارس است که تقریباً برای یک هزاره ، تبدیل به یک هویت قدرتمند می شود.
سرپرست هیئت باستان شناسی در ادامه با اشاره به یافته های این کاوش اظهار داشت: در گردآشوان دو تدفین در خمره سفالین بدست آمد که سنتی متداول در دوره مس و سنگ جدید بوده است بنحوی که  تدفین کودکان در خمره ها یا کاسه های بزرگ در مناطق وسیعی با سنت سفال کاهرو از قفقاز تا شمال غرب ایران رواج داشته و نمونه مشابه آن در آلچان تپه  ، تپه گارا  در بین النهرین ،قفقاز جنوبی و  لیلا تپه گزارش شده است .