محمود فاضلی بیرجندی: سال هاست که دلبسته تاریخم. تاریخ ایران. و جز تاریخ، کمتر می شود که چیزی بخوانم. امروز یکی از آن مطالعات نادر را به پایان رساندم: خاطرات نادر نادرپور را. و خود را نکوهیدم که دیر، خیلی دیر به این چشمه فکر تاریخی رسیده ام.
برای همین درنگ نکردم که نادر نادرپور تاریخشناس را به یاد مخاطبانی بیاورم که دوستدار تاریخ اند. نادرپور از اندک شاعران است که شعور تاریخی دارند و فقط سخن نبافته اند. نادرپوری که من در این ایام معاشرش بودم و شناختم، مردی است از آن نادرگان که در خشت خام چیزهایی می دید که قومی برای بودوباش جمع خود نیازمند آن است. او سرمایه ای گران از فکر ایرانی است.
مرا چه به خوب و بد سیاسی یا شخصی او؟ چرا از این قیاس ها و مقیاس ها درنگذریم تا بلکه به عرصات روشنایی برسیم؟
اگر کسی یا جمعی در تکاپوی یافتن راه زندگانی جمعی، با تکیه بر فکر ایرانی باشد، از نادر نادرپور بی نیاز نیست.